APARATKA bez akredytacji

niedziela

sobota

The Catcher in the Rye ?

Miał być wpis o sianie. Ale im dalej w pole, tym mniej siana, a więcej pola w archiwach odnajdywałam.

Natchnieniem był album „Siano”. Lecz nie tylko. Choć, tu mała dygresja, gdy myślę o panu Wiktorze Wołkowie- Autorze, cieszę się, że zdążyłam Go poznać osobiście. Uścisnąć dłoń, porozmawiać w gościnnym domu.

W zeszłym roku miał być ten wpis. Dwa lata temu. A teraz myślę nad nim już drugi tydzień. Nie mam katalogu Pole i odnajdywanie zdjęć, to nie lada sztuka zrobiła się. Choć wiem, że gdy tylko widzę pole czy stóg siana to zatrzymuję się i kadruję. Nie patrzę na światło, bo ono patrzy na pole. Zza chmur. Nad chmurami. Zza drzew.

Prezentacja poniższa i powyższa jest zatem sienna. Senna. Letnia i pachnąca. . Pola słońcem nagrzane przypominają mi najcudowniejsze wakacje na wsi. Komuż wieś nie kojarzy się z zapachem siana? Kto nie próbował spania na sianie? Kto nie wdychał kurzu i pyłków znad pól? Ten nie wie, co traci

Gładząc ręką dojrzałe źdźbła udaje mi się cofnąć czas. Na chwilę. Taka terapia dla duszy, polecam ją Każdemu.

a poniżej, trzy lata wcześniej. Miejsce,choć miesiąc inny, to samo.

i errata taka:) obok tematu, ściśle jednakże z nim związana.

I myślę sobie,że nie ostatni wpis, bo archiwum całe jeszcze nie przejrzane zostało !

„Bóg jak myszka zanurzył się w sianie i do tej pory z bliska z daleka każdy do siana z nas się uśmiecha w kołdrach puchowych noc nieprzespana rzuć na bezsennych garsteczkę siana”

ksiądz Jan Twardowski

Bezmiechowa

Przypadkiem, i nie, trafiliśmy do Bezmiechowej.

Pewne jest to, że pierwszy i nie ostatni raz. Powodów jest kilka. Widoki. Z okna pokoju. Podczas posiłków. Na spacerach. Chciałoby się rzec we dnie, w nocy. Gościnność miejsca.

Pyłki unoszące się z majowym wiatrem codziennie robiły na mnie wrażenie. Malarskie.

A tak pięknie ścielące się mgły o poranku przy wtórze beczenia owiec, można chyba tylko doświadczyć jeszcze we Wołowcu.

KOLEJ w skansenie

Trochę bajkowe miejsce nabiera uroku wieczorami. Nocą. Gdy nie ma już turystów. Osiągalne jest wtedy i tylko wtedy, gdy na terenie skansenu zostanie się na noc.

Fotografowanie każdego szczegółu, to frajda. Wyzwanie. I doskonała zabawa. Nie zdawałam sobie sprawy, przyznaję, że aż taka !

niedziela

JANOWIEC _ ruiny zamku

Jako, że niczego szczególnie oryginalnego nie udało mi się nigdzie doczytać, pozwalam sobie na poniższy cytat z Wikipedii, a bardzo warto przeprawić się promem z Kazimierza, by ujrzeć tę fotogeniczną ruinę zamku.

„Budowę zamku w 1508 rozpoczął Mikołaj Firlej, późniejszy starosta kazimierski. Kontynuował ją jego syn, wojewoda ruski Piotr Firlej. Był to późnogotycko-renesansowy zamek obronny, ufortyfikowany przez basteje wysunięte przed linię murów. Miał możliwość prowadzenia ostrzału wzdłuż obwarowań.

W latach 1565–1585 miała miejsce przebudowa zamku w stylu późnorenesansowo-manierystycznym, którą kierował architekt włoski Santi Gucci.

Na początku XVII w., po przejęciu zamku przez rodzinę Tarłów, rozbudowano część mieszkalną i dobudowano wieżę zachodnią i wschodnią.

W roku 1606 na zamku miało miejsce pojednanie króla Zygmunta III Wazy z marszałkiem wielkim koronnym Mikołajem Zebrzydowskim, przywódcą rokoszu Zebrzydowskiego.

W dniu 7 lutego 1656 zamek został ograbiony i spalony podczas najazdu Szwedów pod dowództwem Karola Gustawa. Następnie odbudowany i rozbudowany w stylu barokowym przez rodzinę Lubomirskich, w których posiadaniu znajdował się do pierwszej połowy XVIII w. Odbudową kierował architekt holenderski Tylman z Gameren.

XVIII i XIX w.

W 1783 Jerzy Marcin Lubomirski przegrał zamek w karty. Jego nowym właścicielem został Mikołaj Piaskowski. Jednak ani on, ani kolejni właściciele (m.in. Osławscy) nie byli w stanie utrzymać zamku. Sprzedali całe wyposażenie (nawet marmury zostały zdjęte ze ścian), a zamek został opuszczony i popadł w ruinę.

W roku 1931 zamek został zakupiony przez warszawiaka Leona Kozłowskiego. Wyremontował on tylko dwa pomieszczenia w baszcie, ale - co ważniejsze - powstrzymał wandali. Zamek z przylegającymi do niego gruntami był majątkiem zbyt małym, by objęła go nacjonalizacja w ramach uchwalonej reformy rolnej. W efekcie Kozłowski był jedynym w bloku wschodnim właścicielem zamku. W 1975 r. obiekt został zakupiony przez Muzeum Nadwiślańskie i od 1993 roku jest stopniowo remontowany”.

Bardzo stopniowo, bo gdy porównuję zdjęcia sprzed 10 lat, to niewiele się one różnią od moich.