Mazowsze - cz.1

W szkole podstawowej nauczyłam się poniższej piosenki. Tekst przypomniał mi się dziś, gdy przeglądałam zdjęcia. A nie miałam pomysłu cóż można o Mazowszu napisać. Pisali już wybitni. Muzykę pisali, wiersze. O wierzbach. O Wiśle. O ptakach. Myślę sobie, że śpiewając ją wtedy, nie bardzo wiedziałam gdzie wzmiankowane:)  Mazowsze jest. Nauka geografii w szkole podstawowej, za moich czasów, rozpoczynała się bodajże w piątej klasie. Piosenkę śpiewałam w drugiej. Nie pamiętam z jakiej okazji uczyliśmy się słów. Ale, skoro, pamiętam je do dziś, zapewne musiało to być coś bardzo ważnego!

 „Być może, gdzie indziej są ziemie piękniejsze

i noce gwiaździstsze, i ranki jaśniejsze,

być może, bujniejsza, zieleńsza jest zieleń

i ptaki w gałęziach śpiewają weselej.

 Być może, gdzie indziej... lecz sercu jest droższa

piosenka nad Wisłą i piasek Mazowsza …

 Być może, być może, że wszystko gdzieś lepsze

i ptaki, i gwiazdy, i śpiew, i powietrze,

że były gdzieś nawet szczęśliwsze narody

i drzewa wdzięczniejsze od wierzby u wody”.

"Przykucnęły wierzby za obejściem:

"A, wejdźcie no, wierzby, wejdźcie.

Będzie rosół z komara

i rosy pełna czara,

i śpiewka,

i dziewka,

i z krwi nalewka,

i ja sama wiedźma - wierzba rosochata -

czym chata bogata".

A wierzby w zadumie,

w szumie".

"Wisło, rzeko płynąca w przeszłość.

Jak to dawno, barbarzyńsko rudy.

Kwitłem na wodzie twojej, po wierzchu

kreślonej w gwiazdy, rośliny i runy.

Jeszcze wiszą widma nad tobą:

jelenie, wilki, niedźwiedź złoty

i rzeźbiony drewniany obłok

- rysowany w powietrzu motyw.

Moje dawne ramiona z miedzi,

w których słaby jak w ramię wiszę.

Jestem domkiem, który zaśniedział

przez tysiąclecia twoją ciszą.

Tylko dotknąć: sypie się próchno.

Tylko spojrzeć: nawisłe miasto.

Tylko żółty promień został

między tobą, a wieczną gwiazdą.

Rzeko snów o zielonym wodniku,

płyną tratwy, kry i przyszłość.

Taki długi żal, jak żal skrzypiec,

Wisło."

„… A ty, boćku stary,

Piórek masz do pary;

żaby je liczyły w błocie,

Naliczyły cztery krocie.

Kle, kle. kle, kle, kle!

Nim skończyły liczyć,

Już je zaczął ćwiczyć.

- Oj, bocianie, miły panie,

Miejże dla nas zmiłowanie!..”

ciąg dalszy nastąpi ....