Suwalszczyzna we wspomnieniach

Jakem ja:) nasamprzód będą mgły i krowa. Co by tradycji stało się zadość !

Suwalszczyznę, po dwóch pobytach, znam wciąż słabo. A teraz owo słabo:) chcę zaprezentować. Życie wciąż uczy mnie, aby nie planować  ze zbyt wielkim wyprzedzeniem, więc nie wiem, kiedy znów moja noga stanie w tymże malowniczym zakątku Polski.

Że krzyżacy w XV wieku najechali Jaćwież. Że wykończyli całkowicie Jaćwingów, pewnie wiecie. Suwalszczyzna pokrywa się z granicami dawnej Jaćwieży.

W swej geografii:) posiada dwa parki krajobrazowe – Puszczy Rominckiej i Suwalski oraz dwa parki narodowe – Wigierski i Biebrzański. Ten ostatni kusi każdego fotografa najbardziej, gdyż posiada unikatowy kompleks bagien i torfowisk. I żeby tego było mało, na Suwalszczyźnie jest 20 rezerwatów przyrody.  Jest co podziwiać, jest gdzie wracać !

Póki co, zapraszam  do bardzo pobieżnego rozglądu:)  na Suwalszczyznę, jaką znam. 

„Głazowisko Bachanowo – rezerwat, położony na południe od jeziora Hańcza w  dolinie Czarnej Hańczy- to fragment łąki o powierzchni 0,98 ha, pokryty wieloma głazami, których liczbę ocenia się na ok. 10.000 szt., o obwodzie od 0,5 do 8 metrów. Głazy położone są na 4 tarasach: w korycie Czarnej Hańczy, na dnie doliny, na tarasie (10 m ponad lustrem wody w rzece), na powierzchni sandrowej (25 m ponad lustrem wody). Przytransportowane przez lodowiec ze Skandynawii głazy narzutowe, zostały odsłonięte w wyniku rozmycia przez wody lodowcowe i rzecznolodowcowe ozu bachanowskiego nieco starszego od ozu turtulskiego. W wyniku rozmycia wału ozowego wszystkie drobniejsze frakcje (ił, pył, piasek, żwir, kamyki) zostały wypłukane i przemieszczone niżej z prądem wód. Pozostały jedynie głazy, jako najtrudniejsze do transportu. Dla ochrony reliktowego krajobrazu polodowcowego, niewielki fragment łąki został objęty ochroną rezerwatową w 1972 r.” (za stroną www.um.suwalki.pl)

„Wodziłki założone zostały przez Rosjan, w 1788 r., którzy pojawili się, szukając schronienia przed prześladowaniami w swojej ojczyźnie. Byli to uchodźcy religijni, zmuszeni do opuszczenia Rosji po reformie ksiąg liturgicznych i rytuałów w prawosławnej Cerkwi, przeprowadzonej w XVII wieku przez patriarchę rosyjskiego Nikona. Część duchowieństwa i wiernych nie zgodziła się na zmiany, co pociągnęło za sobą rozłam Kościoła prawosławnego. Tych, którzy zostali przy starej liturgii i tradycji, nazwano staroobrzędowcami, starowiercami, filiponami, raskolnikami (raskoł – po rosyjsku rozłam). Staroobrzędowcy ze swoją religią, kulturą i obyczajami to przeniesiony do nas kawałek starej Rosji. Zazwyczaj zajmowali się oni uprawą ziemi, ale głównym źródłem ich utrzymania była obróbka drewna, roboty stolarskie i ciesielskie. W Wodziłkach stoi jeszcze kilka drewnianych domów, zabudowania gospodarcze i parowe łaźnie. Drewniana jest również molenna – świątynia z 1921 roku. Język słyszany jeszcze na wsiach to gwara języka rosyjskiego. Z Rosji pochodzi też zwyczaj kąpania się w łaźni parowej zwanej banią lub bajnią. W Wodziłkach można zażyć kąpieli w tzw. czarnej bani. Budynek takiej łaźni, w przeciwieństwie do bani białej, nie posiada komina, a dym z paleniska odprowadzany jest przez okna i drzwi. Banie stoją zazwyczaj przy stawie lub rzece, gdzie zanurzają rozgrzane ciała korzystający z parowej kąpieli. Starowiercy jeszcze dziś, mimo procesów asymilacyjnych, zachowali wiele oryginalnego kolorytu, przywiązania do dawnych obyczajów, obrzędów i stylu życia. Młodzi ludzie jednak coraz częściej golą brody, piją alkohol, palą papierosy, zawierają małżeństwa z innowiercami. Wodziłki przed wojną zamieszkiwało około stu rodzin, dziś zostało ich tylko pięć” (za stroną www.um.suwalki.pl)

  

Dom poniżej stoi przy drodze. Mijałam go kilka lat temu i w zeszłym roku. Prezentuje sobą coraz smutniejszy obraz. Ale w dziwny sposób lubię go. Jest w tym domu jakaś moc. I siła. Mam nadzieję, że przetrwa próbę czasu .... 

Moja blogowa Znajoma z Holandii ze zdjęcia powyżej "zrobiła" :) obraz. Do podziwiania link poniżej

dziękuję Renate !!!

Obraz Renate - TU klik

I poniżej spacer zwyczajny.  Miejsca, które mnie zachwyciły.

I na zakończenie. Wcale nie krowa. A mieszkaniec sąsiedniej łąki zaprzyjaźnionej już 

agroturystyki w Stańczykach 

Dziś tyle. Będzie powrót. Fotograficzny. Bo miejsc jeszcze kilka chciałabym pokazać !