On my village - ale wiocha

Miałam w planie inny wpis. Choć tematycznie bliski. O wsiowatości. Bo Grzegorz trochę mnie podkręcił. Bo rozmawialiśmy  o tym, co teraz uważamy za wiejskie. Co to znaczy – ale wiocha. W latach mego dzieciństwa takim mianem określano człowieka bez gustu. Jak coś było wsiowe – to tandetne. Jak komuś słoma z butów wystawała – to zachowanie jego urągało wszelkim poprawnym (haha) zachowaniom miejskim.

Było więc – wieśniackie zachowanie, wsiowy gust. Wiocha na głowie i ciele – jako ciuchy i fryzura. Wieśniackie mieszkania – „ciapane meble” – mam nadzieję, że ktoś z Was pamięta co to? :)

Jeździłam w dzieciństwie na wieś. Do cioci. Nie zauważałam jakoś szczególnie różnicy miedzy ciocią, a resztą ludzi z mego miasta. Owszem jak w moim sąsiedztwie zamieszkała rodzina – dwie rówieśniczki z rodzicami – to dziewczyny miały dziwne sukienki na sobie. I trochę gwarą mówiły. Ale mnie to nie śmieszyło.

Lubiłam i lubię wieś. Dobrze mi było i jest wśród krów (o czym już było) świnek, kur, kogutów i w ogóle wśród zwierząt i Ludzi ze Wsi ! Lubię śpieszyć się powoli. Grzebać w ziemi. Chodzić po polach. Wysoce cenię sobie sztukę artystów ze wsi. Prymitywistów. Samouków. Jednej rzeczy tylko nie lubię – wstawania z kurami.

Więc – gdyby jeszcze ktoś miał wątpliwości – jestem Wieśniarą !!!  

  Wsiowe okienko, widoczne po lewej stronie bloga  wysyłam via email !

cosa nostra - czyli koza nieostra - for Rene 

 wiadro_porównanie :)

zdjęcie poniżej, ma swoje lata. Ale przypomniało mi się, bo ktoś mi kiedyś pod nim napisał -
... tak przemija wieś, rozchodzi się but ...
 (miał pewnie na myśli wrastający weń tzw rozchodnik, zresztą kto wie )